Zo mensen, tijd geleden dat ik hier een verhaaltje heb getypt. Er is een hoop gebeurd in de tussentijd, hieronder meer.

Na een heerlijke vakantie met vrouw en kids, kwam ik er bij thuiskomst achter dat mijn “batterij niet was opgeladen.” In de anderhalf a twee maanden voor de vakantie merkte ik dat het werk toch wel veel van me eiste. Ik had moeite met wakker worden, het praten werd steeds meer een issue. Belangrijkste, ik raakte vermoeid. Het is achteraf gezien niet gezond, dat je uitkijkt naar het moment dat de kinderen in bed liggen zodat je zelf ook kan slapen. Bovendien kreeg ik weer last van spontane vermoeidheidsaanvallen zoals ik die kende van de periode tijdens en na de chemoradiatie van vorig jaar.

Tevens had ik vanaf de week voor de vakantie, af en toe een klein beetje bloed bij het ophoesten van slijm na het wakker worden.

In mijn beleving, en ook die van mensen dichtbij me, was de oorzaak hiervan dat ik achteraf gezien veel te snel weer volledig aan het werk ben gegaan. Ik had zelf ook het gevoel dat ik mezelf voorbij was gerend, ik heb 2 pagina’s aantekeningen gemaakt over wat ik ervaarde. Van moeilijk verstaanbaar door slijm, tot niet verstaan worden door rumoer en slechte apparatuur van luisteraars in teams-meetings, tot veel last van mijn gehoor als gevolg van chemo. Had ik al benoemd dat spreken met een spraakprothese hardstikke handig is om een brood bij de bakker te bestellen maar eigenlijk niet is bedoeld om van call naar call te hobbelen?

Ik heb me daarom weer ziek gemeld bij mijn werkgever. Dat viel me ontzettend zwaar, om meerdere redenen. Mijn collega’s kregen hierdoor extra druk, terwijl ze al in een enorm krap 24×7 rooster zitten en ik ze niet meer kan ontlasten. Tevens is er een reorganisatie begonnen die de afdeling treft en door een hoop nog niet ingevulde dingen een hoop onzekerheid bij mijn collega’s bracht. Ik wilde deze mannen absoluut niet in de steek laten, maar het alternatief is mezelf en mijn eigen omgeving in de steek laten. Iedere keer als ik nu mijn zoon en dochter aankijk (zeker met de kennis van nu) is het toch echt de enige optie geweest.

Een week na mijn vakantie had ik een controle afspraak bij de hoofdhals chirurg in het AvL. Ik heb hem het bovenstaande voorgehouden. Bij het stukje “bloed bij ophoesten” keek hij me onmiddellijk aan en plande terstond een CT scan van mijn longen en hoofdhals gebied. Die CT scan is een week later gemaakt en de uitslag zou telefonisch volgen.

Die telefonische afspraak werd echter omgezet naar een fysieke afspraak, en dan voel je toch wel slecht nieuws aankomen.

Dat bleek. Er waren 2 plekken te zien in mijn longen die er niet horen, waarvan met name 1 een hele verdachte leek. Er volgde een punctie middels een EBUS ingreep om vast te stellen of het om een uitzaaiing van mijn keelkanker ging, of een “nieuwe primaire vorm van (long)kanker. Uitslag van de punctie was, een metastase dus uitzaaiing.

De geschetste scenario’s voor behandeling hiervoor waren niet goed initieel vanweg de plaats waar het zit.

Uiteindelijk was er de keuze tussen immunotherapie (palliatief) en bestralen (mogelijk genezend). Mogelijk genezend met bestraling klinkt gelukkig al een stuk positiever, dus de keuze was heel makkelijk. Het gesprek met de radiotherapeut hierover begon best terughoudend van zijn kant, ik kreeg echter de indruk dat mijn fysieke toestand de beste man steeds enthousiaster werd over de bestraling.

Na opnieuw een CT scan en een PETscan twee weken geleden is een bestralingsplan gemaakt voor 24 bestralingen. Dagelijks, behalve in het weekend.

Inmiddels zijn we hier afgelopen dinsdag mee begonnen. Ik voel er nog niets van. Dat is niet vreemd want het effect van bestralen wordt na een week of twee pas merkbaar. En daarmee ook de mogelijke bijwerkingen. Fingers crossed dat de bijwerkingen beperkt blijven en de tumor volledig kan worden wegbestraald!

Ik zal proberen om regelmatig een update te plaatsen, echter ontbreken daarvoor af en toe de energie en de motivatie. Althans, ik wend motivatie en energie aan om de kanker mijn lichaam uit te boksen!