Even een historisch feitje. De afbeelding hierboven is een foto van Turbomax, mijn wijlen Engelse bulldog, en is van 19 december 2010. Vandaag 11 jaar geleden viel er dus een flink pak sneeuw.

In mijn voorgaande opstel zat ik er even niet zo lekker in. Af en toe wordt het allemaal wat teveel, en als ik het stukje zo terug lees dan denk ik, tja, zelfs mijn zonnige karakter was hier even niet tegenop gewassen.

Dat is verder niet erg. Het hoort er bij denk ik en het doet me ook wel realiseren dat het allemaal niet altijd vanzelf kan gaan. Die weken waren op karakter, en ook dat kan ik dus tonen ????

En ik heb nieuws voor jullie: Al die nare gevoelens en gedachtes verdwenen vorige week vrijdag als sneeuw voor de zon. Ik had opeens geen nacht van 10-12 uur slaap meer nodig. Ik hoefde overdag uit het niets niet meer een paar uur te gaan liggen. En het eten ging opeens een stuk beter.

En als klap op de vuurpijl kreeg ik zondagmiddag ook opeens trek in een biertje. Nu kan dat ook prima gekomen zijn doordat een een of andere wedstrijd met allemaal auto’s op een ietswat spectaculaire wijze eindigde.

Ik voel me dus een stuk beter. Het is overigens niet zo dat ik me even fit voel als voor deze hele toestand, dus voor maart 2020, maar ik voel me beter als dat we begonnen met de bestralingen. Die bijwerkingen zijn weg. En er zijn wat dingen veranderd, waarvan ik het gevoel krijg dat de behandeling een vreselijk goed effect heeft gehad.

Wat die laatste dingen dan zijn is wat lastig uit te leggen. Die tumor was op de scan toch een ballon van 4 cm doornede, en dus niet niks. Als ik nu heel bewust nadenk, heb ik sinds een week of 2 geen zeurende, hele lichte spierpijn meer in mijn bovenrug aan de rechterkant. Die had ik vroeger ook nooit, maar als ik goed terugdenk, heb ik me in mei / juni een paar keer afgevraagd of ik te zwaar had getild of te fanatiek had gefietst.

Ook merk ik dat ik op de hometrainer en roeitrainer weer flink gas kan geven en dan een “lekkere vermoeidheid” over me heen krijg, met een gevoel hard aan mijn conditie te hebben gewerkt en dat die vooruit gaat. De laatste periode was dat gevoel meer, dat ik mezelf totaal over de kop had getrokken. Nu is dat laatste niet ongewoon als je een trainingscyclus begint, maar in mijn geval probeer ik toch echt dagelijks met gezond bewegen in de weer te zijn en moet je je zelf niet kapotmaken.

Al met al, een stukje beter dus. Wel een paar spannende weken voor de boeg. 22 december een CT scan laten maken waarvan ik de 11de januari de uitslag van de radiotherapeut krijg. Dit is wel een vrij belangrijke mijlpaal. Is de tumor weg, dan krijg ik weer een nieuwe kans op deel 2 van mijn leven. Is de tumor niet verdwenen dan wordt het allemaal wat lastiger en minder positief. En worden de opties ook minder. We gaan hier bij circus Castricum maar van het beste uit.

Voordat ik jullie allemaal fijne feestdagen wens, graag nog aandacht voor een actie waar ik, met mijn zoon en mijn buurman en zijn zoon ons voor inzetten. Namelijk voor KIKA. Wij zijn niet bang voor de kou, en we gaan van 20 t/m 24 december in korte broek voor KIKA. Hiermee willen we geld ophalen voor deze geweldige organisatie!

Mijn persoonlijke motivatie is een gezin uit mijn kennissenkring waarvan de dochter Nina is getroffen door een tumor. Ze knokt al jaren tegen, heel veel zware behandelingen en is toch bijna altijd een zonnestraaltje. Ze verdient alle steun die ze kan krijgen.

Bezoek onze actiepagina hier en als je het kan en wil missen, zou een donatie geweldig zijn! (Voor degenen die niet helemaal doorhebben dat je op de rode tekst kunt klikken om naar onze pagina te navigeren, hier even de link: https://www.kikakortebroek.nl/niet-bang-voor-de-kou#tab=supporters)

Natuurlijk vinden wij het helemaal niet erg als je, buiten dat je doneert, deze link deelt in je social media netwerk!

 

Fijne feestdagen en ik zie jullie in 2022!!

Fijne dagen allemaal!!