Nou, 2 weken geleden gebeurde het dan toch maar weer eens. De spraakprothese die ik al sinds mei 2022 had (voor mij een absoluut record), sneuvelde dan toch. De poli gebeld, en anderhalf uur later met frisse moed naar de spoedpoli.
De dokter zette er, zoals gewoonlijk, soepeltjes een vervangende prothese in. Hij twijfelde echter meteen al over de maat van de prothese. Hij vond hem wat lang en twijfelde om een ander maatje (kleiner) te pakken en die erin te zetten. Samen besloten we om toch maar het zo even de proberen.
Achteraf gezien merkte ik eigenlijk bij het lopen naar de auto op de parkeerplaats, dat dit niet de juiste beslissing was. Het irriteerde als een malle en ik hoestte als een kerel van 80. Ik hield mezelf voor dat dit vermoedelijk kwam omdat ik nu niet na enkele weken, maar pas na vele maanden een nieuwe prothese had, en dat de irritatie vanzelf zo ophouden.
Echter, na 2 dagen lasagne en rijst terugvinden in mijn zakdoek en om de slok drinken alles weer uithoesten, toch maar weer de poli gebeld. Ik mocht die ochtend meteen weer langskomen en dus ben ik weer, keurig de maximumsnelheid in acht nemend, de A9 half afgetourd en me weer gemeld. De dienstdoende spoedarts constateerde ook de overlengte, en zag ook duidelijk lekkage langs de prothese. Hij besloot om een ringetje te plaatsen om de prothese beter op de plaats te houden. Gezien dit eerder ook zo was geregeld, ging ik met een tevreden gevoel naar huis. Ik merkte duidelijk verbetering in met name spraak en afname van continue irritatie.
Echter, bleef ik me verslikken in drankjes en vond ik na alweer pasta (toeval, we eten niet altijd pasta hoor) weer saus in mijn zakdoek terug. Inmiddels was het woensdagavond geworden en ik zag het niet zitten om weer het hele weekend als een bejaarde te kuchen. Nu moest ik donderdag toch in het ziekenhuis zijn voor de SEATTLE studie (training mbt slikproblematiek, hierover in volgende edities meer). Even langs de poli gelopen, en wis en waarempel mocht ik weer langskomen na de reguliere afspraken.
Uiteindelijk werd ik door mijn hoofdbehandelaar naar binnen geroepen. De lekkage was nog steeds prominent aanwezig zag hij. "Nu gaat het gebeuren!" dacht ik, hij gaat een maatje kleiner met de prothese. Maar fout gedacht, deze man vind ik briljant in zijn simpele uitleg van dingen die vreselijk lastig zijn: "Gedoe met (maten) protheses zie ik niet zitten. Ik maak het weefsel wel passend aan de huidige." En pakt een grote spuit met filler! Ik heb dus een botox behandeling gehad. Althans, ik noem het zo. Volgens de dokter is het geen botox, maar hij vond wel dat ik het voor mezelf zo mocht noemen.
En het ringetje? Dat is er tussenuit. Die heb ik meegekregen in een potje met alcohol. Voor mijn zoon. Want die spaart alles wat met laryngectomie te maken heeft zodat hij het goed kan vertellen.
Epiloog:
Achteraf gezien loop ik eigenlijk al sinds eind juli rond met continue wat irritatie bij slikken. Nu die filler erin zit, merk ik dat wat ik ook slik (vloeistof of vast), geen irritatie meer voel. Geen hoesten, veel minder slijm en vooral veel meer energie. Ik merk nog wel dat mijn longen wat moeten wennen aan deze ontspanning maar ik voel dat dit veel beter gaat worden.
Dit is dus, in deze case, voor mij de oplettanol: Achteraf gezien had ik misschien niet vanaf juli de grote jongen moeten uithangen, of mezelf als lastige klant voor de artsen moeten zien. Irritatie en slijm ophoesten doe je niet voor de lol. Bij de volgende controle moet ik dit verhaal ook zeker aan mijn arts vertellen. Of hem misschien dit wel laten lezen?
Tot de volgende!
